Podobno najbardziej ekstremalne wybory, na jakiem możemy natknąć się w życiu to wybory miłosne (oczywiście jeżeli nasz kraj nie jest np. w stanie wojny, kiedy musimy decydować o naszym życiu, o życiu bliskich osób itp.). Dlaczego? Otóż dlatego, że każda decyzja dotycząca spraw miłosnych może spowodować podwójny ból: fizyczny i psychiczny. Dodatkowo kwestia długoterminowości, albowiem taki ból trwać może tydzień, miesiąc, rok, całe życie. Co jest jeszcze gorsze, o ile może być coś gorszego, to miłość połączona z przyjaźnią. Pomimo tego, że ciągle na mojej drodze stają problemy odnośnie wyboru studiów, kariery itd., nic nie zaprzątało moje myśli dłużej i bardziej intensywnie niż kwestia „powiedzieć czy nie powiedzieć” mojemu najlepszemu przyjacielowi, że od długiego czasu jest dla mnie nie tylko kumplem, powiernikiem, lecz kimś znacznie ważniejszym. Co więcej, wyjeżdża na rok do obcego kraju na wymianę studencką. Nadal nie wiem co mam zrobić w tej kwestii – zachować przyjaźń, czy zaryzykować jej utracenie?

Podobno najbardziej ekstremalne wybory, na jakiem możemy natknąć się w życiu to wybory miłosne (oczywiście jeżeli nasz kraj nie jest np. w stanie wojny, kiedy musimy decydować o naszym życiu, o życiu bliskich osób itp.). Dlaczego? Otóż dlatego, że każda decyzja dotycząca spraw miłosnych może spowodować podwójny ból: fizyczny i psychiczny. Dodatkowo kwestia...

“Uczyniwszy na wieki wybór, w każdej chwili wybierać muszę “ - rzekł poeta. Oto słowa nad wyraz prawdziwe, bo faktycznie podejmować decyzje i dokonywać wyborów musimy dosłownie co chwilę.
Gdybym w swoim dotychczas trzydziestoparoletnim życiu miał wskazać najtrudniejszy jak dotąd wybór, musiałbym się cofnąć do października roku 2009, kiedy to na świat przyjść miała moja córka. Słysząc tu i ówdzie o pewnych, zdarzających się czasem porodowych komplikacjach, miałem przed oczami widmo okrutnego wyboru - czy w razie takich komplikacji zmuszony będę podjąć decyzję odnośnie tego, która z najdroższych mi istot ma żyć? Żona czy córka?
Brrr…
Na szczęście widmo tego wyboru pozostanie na zawsze tylko widmem, a moje dziewczyny (obie!) mają się świetnie :)

“Uczyniwszy na wieki wybór, w każdej chwili wybierać muszę “ - rzekł poeta. Oto słowa nad wyraz prawdziwe, bo faktycznie podejmować decyzje i dokonywać wyborów musimy dosłownie co chwilę.
Gdybym w swoim dotychczas trzydziestoparoletnim życiu miał wskazać najtrudniejszy jak dotąd wybór, musiałbym się cofnąć do października roku 2009, kiedy to na świat przyjść miała moja...

Nie wiem jak zacząć ponieważ... to nie był mój wybór ale mojego męża.
Ja zazwyczaj szybko się decyduje i wiem czego chcę. Było tak. Miał być ślub - trzeba było zdecydować gdzie mieszkamy. On na wsi 50 km od mojego miasta. Od początku związku mówiłam "za żadne skarby nie chcę mieszkać na wsi i nie będę". Mąż musiał wybrać albo ja albo zostanie na wsi gdzie był jego dom i lepiej się tam czuł bo powiedziałam że nie ruszę się z mojego miasta. Dla mnie życie na wsi jest nudne, mało ludzi, mało miejsc, tylko pola. Mogę przyjechać, pomóc w robocie, ale nie tam żyć. Wiedziałam że dla niego łatwiejsze będzie życie w mieście (tym bardziej że już tu ma prace - tak poznaliśmy się w pracy w moim mieście). Wybrał mnie, lecz na pewno ta decyzja była bardzo trudna :) Teraz jsteśmy małżeństwem, mamy piękną 4 miesiączną córeczke, mieszkamy w mieście, mąż się przyzwyczaił, jesteśmy szczęśliwi. A do jego rodziców zajeżdżamy co tydzień :)

Nie wiem jak zacząć ponieważ... to nie był mój wybór ale mojego męża.
Ja zazwyczaj szybko się decyduje i wiem czego chcę. Było tak. Miał być ślub - trzeba było zdecydować gdzie mieszkamy. On na wsi 50 km od mojego miasta. Od początku związku mówiłam "za żadne skarby nie chcę mieszkać na wsi i nie będę". Mąż musiał wybrać albo ja albo zostanie na wsi gdzie był jego dom i...

Często w swoim życiu stajemy przed trudnymi dla nas wyborami. Każdy z nich, niezależnie od tego, na co się zdecydujemy, w pewien sposób kształtuje nasz charakter. Dowiadujemy się, jacy tak naprawdę jesteśmy. Czasami musimy wejrzeć w głąb siebie, aby powziąć decyzję, w jaki sposób postąpimy. Czy ten wybór będzie właściwy? Czy nie bedziemy żałować? Zastanawia mnie, co ja zrobiłabym, gdybym stanęła przed pewnym wyborem, z pozoru błahym. Sprzedawczyni w sklepie pomyliła się przy wydawaniu reszty. Jest to duża kwota. Dostałam dwa razy większą kwotę niż powinnam. Za te pieniądze mogłabym kupić ważną dla mnie rzecz, na którą przez długi czas nie mogłam sobie pozwolić. Z drugiej strony, jeżeli zatrzymałabym pieniądze kasjerka byłaby zmuszona oddać całą kwotę lub utraciłaby pracę, która być może jest jej jedynym źródłem utrzymania. Takie sytuacje zdarzają się na świecie codziennie. Lecz jak postąpić? Wybór nie jest prosty, gdy trzeba zrezygnować z czegoś, na co długo czekaliśmy, czego pragniemy. Wybór jest tylko jeden. Uczciwość i człowieczeństwo czy oszustwo i egoizm?

Często w swoim życiu stajemy przed trudnymi dla nas wyborami. Każdy z nich, niezależnie od tego, na co się zdecydujemy, w pewien sposób kształtuje nasz charakter. Dowiadujemy się, jacy tak naprawdę jesteśmy. Czasami musimy wejrzeć w głąb siebie, aby powziąć decyzję, w jaki sposób postąpimy. Czy ten wybór będzie właściwy? Czy nie bedziemy żałować? Zastanawia mnie, co ja...

Wydaje mi się, że trudno byłoby mi podjąć decyzję o przyznaniu się przed rodziną i znajomymi do mojego niecodziennego zamiłowania, a mianowicie, że jestem wielbicielką męskich pośladków. Bałabym się, żeby nie posądzono mnie o dewiację seksualną, a ja po prostu lubię przyglądać się meskim pupom i kolekcjonować w pamięci te najbardziej seksi.

Wydaje mi się, że trudno byłoby mi podjąć decyzję o przyznaniu się przed rodziną i znajomymi do mojego niecodziennego zamiłowania, a mianowicie, że jestem wielbicielką męskich pośladków. Bałabym się, żeby nie posądzono mnie o dewiację seksualną, a ja po prostu lubię przyglądać się meskim pupom i kolekcjonować w pamięci te najbardziej seksi.

Między tym, co pilne a tym, co ważne jest mi zazwyczaj najtrudniej.
Sprawa jest niby prosta, a jednak do łatwych wyborów nie dochodzi.

Pilne zawsze się pcha. Mówi, gdzie trzeba dzwonić, co przygotować i dokąd pójść.
Grozi, że za tydzień będzie za późno - sprawa przemieni się w komplikacje, okazja zniknie, ktoś wpadnie w złość...

Pilne nadużywa słów „odpowiedzialny” i „sumienie”. Strasznie mi wypomina wszelkie spóźnienia. Nieprzygotowania - nie wybacza.

Lubi stać na czele, otwierać pochody zadań i wymachiwać mailami.

Pojęcia „dusza” raczej nie zna,
sukces jest dla niego celem lepszym od innych.
Tłumaczy coś zawzięcie o „obowiązku” i dziwnie na mnie patrzy, gdy wspominam na temat szczęścia.


Z ważnego zostają zazwyczaj lepsze wspomnienia.
Ważne lubi posługiwać się tym, co wspólne.
Wyrazy „razem”, „sens” i „głęboki” podkreśla grubą linią.

Nie gardzi tajemnicą i lasy pachną mu słodko.
Gapi się w oczy jak głupie!
Każdego dnia prosi mnie z regału.

Ważne jest piękne, ale od pilnego mniej natarczywe.
Czasem odpuszcza do kolejnego Sylwestra albo czeka aż do urodzin.
Zdarza mu się upomnieć z ambony wiersza i bywa, że bąknie coś cicho z nekrologu,
ale łaskawe jest przecież, przymyka oko, gdy się do marzeń odwracam plecami.

Oczywiście ważne też mają swoje "deadliny", wypisano je na grobach cioteczek, które czekały na dzwonek do drzwi. Można je znaleźć w papierach rozwodowych i dokumentach przyjęcia do szpitala.

Ale na co dzień daleka jestem od tego, by stwierdzić, że wiem, jak należy wybierać.

Między tym, co pilne a tym, co ważne jest mi zazwyczaj najtrudniej.
Sprawa jest niby prosta, a jednak do łatwych wyborów nie dochodzi.

Pilne zawsze się pcha. Mówi, gdzie trzeba dzwonić, co przygotować i dokąd pójść.
Grozi, że za tydzień będzie za późno - sprawa przemieni się w komplikacje, okazja zniknie, ktoś wpadnie w złość...

Pilne nadużywa słów „odpowiedzialny” i...

Dawno, dawno temu gdy byłam jeszcze nastolatką, a pogoda nie pozwalała wyjść wspólnie z koleżankami na podwórko to siedząc wspólnie z nimi w domu wymyślałyśmy różne zabawy.
Pewnego dnia, któraś z nas wymyśliła zabawę o nazwie "Ekstremalny wybór"
Polegała ona na tym, że z najgłupszych pomysłów jakie przyszły nam do głowy, każda musiała zdecydować i podjąć trud wybrania tzw. mniejszego zła.
Sama dziwię się teraz jaką wtedy miałyśmy wyobraźnię i przed jakimi trudnymi decyzjami stawałyśmy wobec tej zabawy. Kilka przykładów pamiętam do dzisiaj:

- Wyjdziesz z domu w największy upał ubrana w kożuch, czapkę i szalik- czy
wyjdziesz z domu w największy mróz, ale tylko w bikini.

- Twój chłopak jest mądry, ale nieurodziwy- czy Twój chłopak jest głupi, ale przystojny.

- Wchodzisz do basenu pełnego rekinów- czy zamykasz się w klatce z rozjuszonym bykiem.

- Sprawdzian z polskiego czy kartkówka z matmy.

To było kiedyś... Teraz pozornie błahą decyzją, która mogłaby sprawić największy trud byłoby wybranie:

- Wrzucić na Instagrama swój lepszy profil twarzy, a więc prawy czy lewy?

- Mieć czas na swoje życie i nie interesować się innymi, czy nie mieć czasu dla siebie, ale wiedzieć wszystko o znajomych na Facebooku?

No cóż... taki ten los przewrotny, że najtrudniejsze są w gruncie rzeczy najłatwiejsze decyzje ;)

Dawno, dawno temu gdy byłam jeszcze nastolatką, a pogoda nie pozwalała wyjść wspólnie z koleżankami na podwórko to siedząc wspólnie z nimi w domu wymyślałyśmy różne zabawy.
Pewnego dnia, któraś z nas wymyśliła zabawę o nazwie "Ekstremalny wybór"
Polegała ona na tym, że z najgłupszych pomysłów jakie przyszły nam do głowy, każda musiała zdecydować i podjąć trud wybrania...

Chyba najbardziej ekstremalny wybór miałbym, gdybym miała urodzić chore dziecko. Każdy zasługuje na życie, ale pytanie czy takie życie nie było by dla niego karą? Czy nie męczyło by się na tym świece?
A może warto, bo może będzie szczęśliwe i będzie mogło funkcjonować jak inni.
Zawsze byłam przeciwko aborcji, ale gdybym miała skazać dziecko na cierpienie musiałbym stanąć przed najtrudniejszym wyborem.

Chyba najbardziej ekstremalny wybór miałbym, gdybym miała urodzić chore dziecko. Każdy zasługuje na życie, ale pytanie czy takie życie nie było by dla niego karą? Czy nie męczyło by się na tym świece?
A może warto, bo może będzie szczęśliwe i będzie mogło funkcjonować jak inni.
Zawsze byłam przeciwko aborcji, ale gdybym miała skazać dziecko na cierpienie musiałbym stanąć...

Najtrudniejsze pytanie, jakie może paść: rodzina czy praca zawodowa (celowo nie używam tutaj raczej zabarwionego negatywnie słowa "kariera" - chociaż uważam, że przydałoby się mu odczarowanie, bo kariera może być pozytywna). Niby banalne. Kariera się nie liczy, gdy się nie ma z kim jej dzielić. Ale z drugiej strony, gdybym nie mogła się rozwijać zawodowo, wypełniać moich ambicji, uczyć się coraz to nowego - byłabym nieszczęśliwa. Nawet posiadając obok ukochaną rodzinę. Rodzina czy kariera, kariera czy rodzina? Chcę mieć oba. Wierzę, że mogę mieć oba. I nie sądzę, bym kiedykolwiek była w stanie, postawiona przed takim dylematem, wybrać jedno.

Najtrudniejsze pytanie, jakie może paść: rodzina czy praca zawodowa (celowo nie używam tutaj raczej zabarwionego negatywnie słowa "kariera" - chociaż uważam, że przydałoby się mu odczarowanie, bo kariera może być pozytywna). Niby banalne. Kariera się nie liczy, gdy się nie ma z kim jej dzielić. Ale z drugiej strony, gdybym nie mogła się rozwijać zawodowo, wypełniać moich...

W ostatnim czasie życie spłatało mi figla związanego z moim stanem zdrowia, jednak nie poddałam się i nadal żyję =). W naszych życia jest bardzo dużo pracy, rodzina, obowiązki domowe aż w końcu zapominamy o nas samych i tak właśnie stało się ze mną. Zapomniałam o własnym zdrowiu na rzecz innych. Osobiście uważam, że gdyby nie inni, bliskie osoby naszych serc jak i nam nieznani to co innego by nam pozostało i to był powód dla którego nie za bardzo zwracałam uwagę na siebie. Jednak teraz wiem, że troska o samą siebie nie zawsze musi być uważana za egoizm. W niedalekiej przeszłości zdiagnozowano u mnie gruczolaka/torbiel mózgu, tak naprawdę lekarze wciąż nie umieją mi odpowiedź na pytanie co to właściwie jest. Aktualnie jestem w trakcie leczenia, jednak lata lecą (obecnie 26). Zawsze chciałam mieć dwójkę dzieci ale w obecnej chwili nie mogę pozwolić sobie na dziecko z wiadomych przyczyn (zażywane leki mogłyby chociażby uszkodzić narządy dziecka). Z tego powodu ciągle po głowie krążą mi myśli. Kiedy będzie odpowiedni moment, czy w ogóle taki nastanie, czy mogę przerwać leczenie? Czy adopcja byłaby czymś egoistycznym? czy obdarzenie uczuciem miłości dziecka z tzw. domu dziecka byłaby błędem? Przeraża mnie myśl, że nadal nie czuję instynktu macierzyńskiego, a zegar tyka...

W ostatnim czasie życie spłatało mi figla związanego z moim stanem zdrowia, jednak nie poddałam się i nadal żyję =). W naszych życia jest bardzo dużo pracy, rodzina, obowiązki domowe aż w końcu zapominamy o nas samych i tak właśnie stało się ze mną. Zapomniałam o własnym zdrowiu na rzecz innych. Osobiście uważam, że gdyby nie inni, bliskie osoby naszych serc jak i nam...